Dinsdag
Blijf op de hoogte en volg Tamara
08 November 2016 | Thailand, Phuket
Nu moet ik toch echt gaan slapen, maar ik word afgeleid door alles op Facebook en Instagram. Rond 5 uur val ik pas weer in slaap.
Wanneer de wekker gaat ben ik dan ook uitgeput. Het regent pijpenstelen en ik zie weer duizenden goede redenen om gewoon niet naar de training te gaan. Ik merk dat ik veel minder spierpijn heb. Ik kan zelfs bijna alles normaal doen. Oké, ik kan nog steeds niet echt zomaar rechtop gaan zitten, maar als ik met één been boven het bed swing gaat het best prima. Nou, dan moet ik wel gaan vind ik.
Ik maak me klaar en hoor dat het al iets minder regent. Het is nog niet gestopt, maar ik ga me niet laten kennen en ga gewoon naar de training lopen. Uit mijn backpack vis ik een regenponcho. Ik ben blij dat ik niet meer zoveel spierpijn heb al gisteren en heb het gevoel dat de heenweg naar de gym al een stuk lichter is dan gisteren.
Als ik bij de gym kom is er slechts één iemand aan het trainen. Oh nee hé. Zou er vanmorgen geen training zijn? Komt er nou echt niemand (zelfs geen Thai) als het regent? Wat een onzin. Wat een pussys. Ik wil me klaarmaken maar realiseer me dat ik mijn linten ben vergeten.
Op het moment dat ik me omdraai om weer terug naar mijn kamer te lopen om het lint te halen, komt Pete aan. "Hoi hoi. What you doing". Ik wijs naar mijn handen en geef aan dat het lint nog in mijn kamer ligt. "oh. You no walk. No. No good." zegt hij terwijl hij naar de wolken wijst. "Wait wait". Ik kijk naar de wolken en vraag me af of er dan nog een onweersbui aan zit te komen ofzo, maar ik kan er niets van maken.
Maar oké. Ik wacht wel. Pete komt terug en ik leen lint van de gym. Dit lint pakken de trainers meestal zelf, maar die komen volgens mij toch niet. Pete vraagt of ik goed heb geslapen. Nou niet echt dus. Pete zegt dat hij ook niet heeft kunnen slapen. "You. I need you". Hahaha. Gek.
We trainen en Pete is heel voorzichtig. Het gaat niet zo goed als met Nep of die andere trainer, maar ik doe mijn best. Pete vraagt steeds of ik moe ben, maar ik knal gewoon door. De training is echt een stuk minder zwaar dan normaal.
Pete is een rustige jongen die gewoon wat hersencellen mist ofzo. Hij is klein en dun, maar heeft een soort "beastmode" die hij kan aanzetten en dan is hij echt een halve machine. Hij kan echt uren door blijven trappen en krijgt het voor elkaar om ondanks zijn kleine lengte, een stang (ver) boven zich te grijpen die even hoog is als een plafond en zich daaraan omhoog te trekken. Pete is een klein schattig aapje die erg sterk kan zijn.
Alle trainers zijn vroeger Muay Thai kampioenen geweest en hebben één of meerdere titels op hun naam staan. Pete verteld me dat hij als klein jongetje van 7 jaar al trainde en in Bangkok heeft gevochten. Dat schijnt hier enigszins normaal te zijn. Wanneer de vechters dan in hun twintiger jaren met pensioen gaan, verzorgen ze lessen in de gyms. Ik had dit al eens van anderen gehoord, maar vind het nog steeds van de zotten. Iemand van 7 jaar moet kunnen spelen, naar school gaan. Niet hopen dat hij zijn tegenstander K.O. kan slaan of schoppen in de ring.
Pete zegt dat de training af is gelopen en vraagt of ik ga zwemmen. Als ik ja zeg merk ik dat hij aanstalten maakt om mee te zwemmen, maar daar heb ik nu wel van geleerd. Ik loop zelf al gauw richting het zwembad, maar Pete haalt me alweer in op de scooter. Hij neemt me mee tot voor de kamer en ik zeg bedankt. Hij vraagt of ik ga zwemmen. "Yes. Later.". Ik ga me eerst eens heel langzaam omkleden en wachten tot je wegbent. "Oh. You swim afternoon.". "Yes.". Dan vraagt hij "You swim with me afternoon?". "Ehhh. You swim?". Aangezien we elkaar toch vaak niet begrijpen ga ik deze keer maar eens heel onschuldig dom doen. "You with me sawimmingpool?". Ik til weer een wenkbrauw op en kijk hem vragend aan. "I swim later" zeg ik. "Oké oké" zegt hij en hij rijdt gelukkig verder.
Eenmaal in mijn kamer kiep ik om op mijn bed. Ik ben zo moe, dat ik voor het eerst niet naar buiten ga om te zwemmen. Terwijl ik me dat bedenk val ik al in slaap en slaap ik een lange tijd door.
Als ik wakker wordt is het bijna tijd om weer te gaan. Ik maak me klaar en sleur me naar de training. Ik krijg weer training van Nep. Dat is wel fijn. Ik heb weer meer energie en knal me er weer flink doorheen. Als ik moet oefenen komt Chagrijntje langs. Hij geeft me een paar aanwijzingen en ik let goed op of hij lacht of niet, maar hij lacht inderdaad gewoon naar mij. Als ik klaar ben en al een aantal keren sit-ups heb moeten doen (en helemaal kapot ben dus) moet ik nóg 10 sit-ups doen van Chagrijntje. Mijn God. "Ten" zucht ik. Hij lacht en zegt "oké. Seven. Okay.". Als ik bezig ben wil ik ook de 10 halen, dus met pijn en moeite haal ik die 10.
Eenmaal klaar met de training druip ik weer af naar mijn kamer. Pete zegt dat hij nog 10 minuten moet coachen en dan ook komt. Oh nee he. Ik loop gauw naar de kamer en ga gauw zwemmen. Dan kan ik het zwembad uit wanneer hij komt en zeggen dat ik al klaar ben. Eenmaal in het zwembad drupt het vol met anderen die terugkomen van hun training, maar Pete blijft gelukkig weg.
Ik ga me douchen en klaarmaken om iets te gaan eten. Met moeite sleep ik me vooruit naar het restaurantje bij de gym. Alles voelt zo zwaar aan. Ik bestel Pad Thai, want daar had ik zo'n zin in en terwijl ik er zit komt een man uit Nieuw Zeeland bij me zitten. Hoewel hij meer praat dan ik, later eten krijgt en ook nog eens meer eten heeft, heeft hij het eten toch sneller op dan ik. Ik begrijp niet hoe hij dat zo snel voor elkaar krijgt. Ik heb overigens ook een kleine hap van zijn eten geproefd. Het was slechts een beetje pikant zei hij, maar toen ik al een klein stukje kip in mijn mond had proefde ik niets anders dan pepers. Zal wel goed zijn voor van alles, maar het is toch echt veel te scherp voor mij.
Na het eten loop ik naar de supermarkt om flessen water te halen. 6 Flessen van 1,5 liter. In 1 dag drink ik ongeveer 3 liter, dus ik zit weer voor 3 dagen goed. Ik neem nog wat andere dingen mee en moet vanaf daar nog zo'n 10 minuten naar de kamer lopen. Als ik terugloop zie ik de Australiër bij zijn scooter staan. Hij biedt me vriendelijk een lift aan, maar ik sla hem af. "More training", zeg ik met mijn grote mond en loop vrolijk langs. De rest van de tijd teruglopen bestond uit hijgen, puffen, pauzeren, van hand wisselen en vooral balen dat ik weer eens zo snel nee had gezegd.
Eenmaal terug in de kamer probeer ik nog een film te kijken, maar ondertussen duizel ik in slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley