Donderdag

Gisteren was ik op tijd (rond 22.00 uur) naar bed gegaan en vandaag werd ik dan ook al wakker om 6.30 uur. Heerlijk op tijd! Ik blijf nog even liggen en sta dan uitgebreid op. Wow! Ik voel me goed vandaag.

Op de training moet ik alles van mezelf geven. De kale traint me helemaal af. Niet normaal. "I make you strong" zegt hij, terwijl ik veel zwaarder train dan ik zelf meen aan te kunnen. Ik heb al zoveel sit-ups gedaan, maar hij wil er meer. "You get sixpack. You get strong body". Poeh. Ik kan er niks aan doen: de hele gym krijgt mijn zielige gepuf nu mee. Ik krijg een steek in mijn buikspieren en kan echt niet meer. Toch wil hij er nog 10. Ik probeer mezelf te dwingen, maar moet bijna huilen van de pijn. Een moment adem, dan weer een sit-up. Nog even pauze. Dan weer een sit-up. Als het huilen me nader staat dan het lachen mag ik eindelijk stoppen met de training. Mooi. Ik blijf zitten en durf me niet te bewegen. Zoveel pijn heb ik niet meer gehad sinds mijn verstandskies getrokken was. Jezus.

Na 5 minuten uitpuffen wil ik toch echt weg. Weg hier voordat ik weer iets moet doen. Dat trek ik echt niet. De kale komt vrolijk langs en vraagt of ik dadelijk nog kom trainen in het zwembad. Pfffff. Vandaag niet. Hij zal het vast ook van mijn gezicht af kunnen lezen. Ik ben dood man. Gauw loop ik naar mijn kamer. Of ja, strompel ik zowat. Ik loop erbij als iemand die net compleet in elkaar is geslagen en elke ademhaling doet pijn. Het is net alsof iemand een mes in mijn buik heeft geslagen en dit mes blijft draaien met elke beweging. Mijn god zeg. Dit is niet normaal.

Eenmaal op mijn kamer schiet ik gauw in mijn bikini en strompel ik door naar het zwembad. Poeh. Een beetje opluchting. Ik blijf maar even hangen maar durf niet te lang te blijven. Dadelijk komt er iemand die wil dat ik ga bewegen of iets en dan moet ik weg zijn. Als ik een half uur later de moed heb verzameld om mezelf uit het zwembad te tillen is de steek in mijn buik al iets minder.

Ik hou mijn hart vast voor de training straks. Overmorgen (zaterdag) moet ik 's morgens al om 6.30 uur bij de gym zijn. De trainer neemt ons mee naar het strand om daar te trainen (ik weet nog niet precies of 'ons' de hele groep bevat, of alleen degenen die onder de oudere trainers vallen). De andere meid zegt dat dat een leuke, maar erg zware training wordt omdat je veel push-ups en sit-ups in het zand moet doen daar. Jeetje. Ik voel me zo al de Karate Kid hoor.

Ik besluit een omelet als lunch te nemen. Die zou goed moeten zijn bij de gym en ik heb nu echt iets eiwitrijks nodig dat mijn spieren goed hersteld. Met "frisse tegenzin" eet ik die omelet helemaal op. Het was lang niet zo erg als ik verwacht had. Waarschijnlijk omdat ik nu echt honger had en eten nodig had.

Ik slaap nog even. Als ik wakker wordt voel ik overal spierpijn. Mijn god zeg. Die kale mat me echt helemaal af. Ik maak me klaar en ga naar de training. 5 Minuten touwtje springen. Prima. Dan voor de spiegel staan en mijn slagen oefenen met gewichtjes. Het zweet breekt me al uit. Ik hoop dat er dadelijk niet teveel schoppen en knietjes verwacht worden, want ik denk dat ik doodga als ik nog eens zoveel spierpijn in mijn buik krijg.

De training gaat goed. Het is zwaar, maar het gaat. Dan zegt de kale dat ik push-ups moet doen. Ik voel mijn buikspieren trillen en lijden, maar haal met pijn en moeite toch die 10. Iets later tijdens de training eist de kale dit weer. Doodsimpel zegt de kale daarna dat ik 10 sit-ups moet doen. WAT? "I will die, man". Ik probeer het en met heel veel pijn lukt het. Nu heb ik weer een steek in mijn buik. Shit.
De training wordt (nog) een stuk zwaarder als alles pijn gaat doen. Nog 10 sit-ups. Nee man, dat gaat echt niet lukken. Echt niet. Oké, dan hebben we genoeg getraind voor vandaag en moet ik nog wat gewichten heffen. Prima. Ik zweet wel gewoon door.

Eenmaal klaar wil de kale nog wat, maar ik zeg "tomorrow more. Tomorrow.". Hij is echt gek, deze man. Terwijl ik terugstrompel naar mijn kamer bedenk ik me dat ik van mijn coach hou, maar hem ook af en toe best haat. Hij is ontzettend lief, sterk, slim en ik waardeer het ontzettend dat hij mij wil trainen, maar hij is een echte slavendrijver deze man.

Mijn oude trainer Nep vroeg me vandaag wat ik van de nieuwe trainingen vond. Eer ik adem had gevonden om eindelijk te antwoorden zei ik hem dat deze trainingen nog zwaarder waren. Iedereen ziet dat de kale me afmat, maar ik vind het wel beter zo. Dit is waar ik voor kwam. Maak me maar gek.

Eenmaal op mijn kamer zoek ik mijn laatste energie bij elkaar en loop ik nog naar een restaurantje. Ik heb zo'n ongelooflijke honger! Ik eet mijn hele bord leeg en loop weer naar mijn kamer. Het is echt tijd voor rust.