Vertrek

Om 7 uur gaat de wekker, maar dat red ik helemaal niet. Om half 7 ben ik klaarwakker en sta ik op. Ik moet nog veel doen en wil ook nog wel even een laatste keer douchen voordat ik ga.

Met mijn hoofd nog half in een droom waarin ik net al in aan het checken was op het vliegveld stap ik vanuit bed direct onder de douche. Heerlijk dit. Zullen ze in Thailand ook zon goede warme douche hebben?

Ik werk door, maar de tijd vliegt voorbij. Nog even de laatste kleren inpakken, checken of ik alles heb, de laatste dingen opruimen, nog eens op de lijstjes kijken of ik écht alles heb en dan loop ik naar de auto. Ik moet nog van alles meenemen en ik heb nog maar een kwartier. Ik mik mijn backpack in de auto en pak de rest. Ik had nog zoveel spullen die ik aan anderen moet teruggeven..

Even blijf ik staan. Wat als ik niet alles heb? Ik check in mijn hoofd nóg een keer of ik alles heb en begin een beetje te trillen. Wat als het vliegtuig neerstort? Of als me iets engs overkomt als ik in Thailand ben en daardoor nooit meer terug kan komen?

Bah, Tam! Niet aan denken. Wat een gekkigheid. Normaal denk je ook niet aan die flauwekul als je in de auto stapt! Nee, dat klopt. Dan zou je dus niet moeten gaan, maar sowieso ook eigenlijk gewoon nooit meer iets leuks moeten doen. Overal zitten risico's aan. Iets meer gerustgesteld begin ik te rijden, maar het tempo vertraagd.

Ik rijd naar mijn ouders en zij rijden vanaf daar door naar het vliegveld in Keulen. Onderweg krijg ik een stapeltje met brieven van al mijn familieleden. Super lief! Ik ben benieuwd naar wat er in staat, maar krijg te horen dat ik ze pas mag openen als de reis begonnen is. Maar eigenlijk was de reis voor mij al begonnen toen ik het ticket geboekt had.

Afgelopen weekend is het afscheid met mijn familie geweest. In het proces heb ik ze per ongeluk ook nog eens allemaal ziek gemaakt. Zowat iedereen heeft de dag erna moeten overgeven en is dan ook in bed blijven liggen. Nou lekker dan.. Geef ik eens een feestje..

Mijn familie is enthousiast over mijn reis. Ook op het werk zijn ze erg positief en iedereen wil nog even afscheid nemen op mijn laatste dag. Zelf ben ik nog niet zo enthousiast. Ik weet nog niet goed wat ik moet verwachten.

De positieve reacties en de mooie vooruitzichten zorgen ervoor dat ik me met het enthousiasme laat mee slepen. Het vreemde is dan dus ook dat ik er zelf eigenlijk nog helemaal niet veel bij voel. Begrijp me niet verkeerd, ik wil zeker gaan. Liever vandaag dan morgen zelfs. Het lijkt me zeker leuk, spannend en uitdagend, maar het doet me gewoon niet zo heel veel.

Ik wil even alleen op vakantie. Eens eindelijk tijd voor mezelf nemen. Ik moet eruit, dit gespannen negatieve leventje. En dit ticket boeken naar Thailand, dat was de eerste goede stap.

Mijn ouders zetten me af op het vliegveld en rijden weg. Dit is het dan. Hier sta ik dan in mijn uppie. Vanaf nu ben ik alleen. Echt alleen. Zelf opletten, zelf regelen, zelf proberen.. Alles.

Ik loop naar de balie om in te checken, want mijn stressende moeder vond dat ik al zowat te laat was voor mijn vlucht. Ik dacht van niet. Ik heb de papieren goed gelezen van tevoren en daar stond echt niks geks op. Op het vliegveld is het direct duidelijk dat er niet gehaast hoeft te worden. Er huppelen zelfs nog mensen langs die naar Zagreb moeten terwijl dat vliegtuig al zowat vertrekt.

Toch heeft de gestresste houding van mijn moeder zijn nasleep en loop ik zo snel mogelijk door Passport Control en de bodyscan naar de gate. Hier wacht ik nog dik een uur om uiteindelijk weer naar een andere gate te worden gestuurd. Ik lees de laatste appberichtjes en blijf vooraan in de rij wachten. Als de gate eindelijk opent ben ik de vierde persoon die er doorheen loopt naar het vliegtuig. Haha. Haantje de voorste vandaag!

In het vliegtuig zit ik naast een meisje van 29. Zij komt uit Italië en gaat ook in haar eentje backpacken door Thailand. Zij heeft van tevoren op verschillende plekken werk geregeld en gaat zo dus van werkplek naar werkplek. Ze krijgt in ruil voor het werk eten en accommodatie daar. Ze vraagt me of ik bang ben. Ik denk er even goed over na, maar zeg tenslotte volmondig nee.

Ik ben niet bang, ik vind het hooguit een beetje spannend (het vliegtuig kan neerstorten, ik kan gekidnapt worden enz.). Eigenlijk ben ik vooral benieuwd. Benieuwd naar wat komen gaat, naar wat ik allemaal mag gaan meemaken. Het kan nog alle kanten op en het lijkt nog zo'n ver-van-mijn-bed-show. Eerlijk gezegd heb ik ook gewoon geen flauw idee waar ik aan begin. En daar kijk ik enorm naar uit!

De reis duurt lang. Wie heeft er in godsnaam bedacht dat die naar Thailand moet?! We zijn nog niet op 1/3 van de reis en ik heb er al vierkant genoeg van. Nog "maar" 7 uur te gaan..

Weerhoudt me er dan gelukkig wel weer van om te snel terug naar huis te gaan. Ga een beetje voor de lol 11 uur in een vliegtuig zitten! Beter dat ik voor de volgende keer ook maar echt alles dat er te zien is in Thailand, van alle kanten goed bekeken heb!